XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
Nork esan lenengoz ordun entzungo zindudala?
Ari nintzan? Xor nindagon? Neronek ez nekian
Musika bat ezin kenduz nedukan belarrian.
Xor nengola, ta, soinua ixilazi naiean,
otoitz ordua goxaro joan zait ezarian.
Begiak xorturik baina belarria zurekin
Askotan zertara gauden ezin dezagu jakin
Obe genuke Zu suma, gogo, zentzu, denekin:
baina barren erdixorrak laguntza du batekin.
Belarriarekin, alegia, zentzu guzien buru den entzumenarekin.
Ondoren, soinu xorgorra
doidoi entzuten dueneko loxorroaldia
datorkio:
Alperrik astia galtzen ote nizun erabe;
baina sostean biotza biur zitzaidan labe.
Sendatua sumatzen dut nere kemenik eza.
Xorraldiak indar ori nolatan eman leza?
Indar orren bear nintzan gizon iraun baneza.
Ordun baitaratu nitzan musikaren barnean
Zu zintzadala leunki gordetzen biotzean.
Ez negon xor, ez, Zurekin nengon gogo betean.
Loxorroaldietan,
Beste zentzu guziak
Dena den, Orixeren
Aldikako
Hona berriro,
Egunero ditu lurpera; argiak pizten egunero.
Illunak lo nauka erio; argiak pizten nau osoro.
Ikustazu,
Euskal sinismen zaharreko
Gero ikusiko dugunez,
etorri zaio norbaiti Mari Bekaineko
Kantuak balio dizu loak uxatzeko...
Baina, Orixek loa belarriarekin nola lotzen duen ikusteko ez dut uste ondoko pasarte hau baino zoragarriagorik inork inon aurkituko duenik.
loak menderatzen du agurka burua.
Jende larriak ez du oraindik ordua;
ark ere noizbait orde, itzaltzen du sua.
Anka sartu onduko loak ditu artu.
Ez die elur malutak loa debekatu.
Ardiak joalea auznarka asi baitu,
arek tantaka loa gorputzean sartu.